Magie of werkelijkheid

Binnen de Emotieve Therapie gaan we ervan uit dat wij allemaal onze eigen werkelijkheid scheppen. Daar heb ik het al eerder over gehad. We doen dat vaak onbewust en soms negatief. Hoe bewuster we worden, hoe bewuster en positiever we onze eigen werkelijkheid kunnen creëren.

Nou is dat allemaal wel heel makkelijk gezegd, maar het roept ook nog een hoop vragen op, bijvoorbeeld:

• Ben ik echt zelf de schepper van mijn eigen werkelijkheid of is het toch een hogere macht die dat doet? God, het universum…?

• Als ik mijn eigen werkelijkheid zou creëren waarom zou ik dan dingen scheppen die ik niet fijn vind, zoals ziekte of geweld?

• Ik kan toch niet toveren! Ben ik niet juist weg bij de realiteit als ik zo denk?

• Wanneer is iets magisch denken?

• Hoe werkt het?

• Het lukt me niet om mijn eigen werkelijkheid bewust en positief te creëren, hoe kan dat?

Ik wil niet pretenderen dat ik alle antwoorden op deze vragen heb en ook niet dat ik altijd en alleen maar een positieve werkelijkheid voor mezelf schep, maar ik kan wel met jullie delen hoe ik hier zelf tegenaan kijk.

God, het universum…?

In mijn ogen is er geen verschil. Als we ervan uitgaan dat alles wat er is, bestaat uit energie, zoals steeds meer door de kwantumfysica wordt aangetoond, dan is dat dus wat er is: energie. Het enige verschil zit in de frequentie van de energie.

Ik maak graag een vergelijking met het lichaam van de mens. Onze cellen vormen ons lichaam, als we een eicel en een zaadcel samenvoegen, ontstaat er een nieuw lichaam (dat scheppen we dus al zelf). Het is zelfs mogelijk om vanuit één cel een nieuw lichaam te scheppen omdat die ene cel al het DNA bevat wat daarvoor nodig is.

Onze cellen vernieuwen zich steeds, ze gaan dus eerder ‘dood’ dan ons lichaam. Dit is een soort reïncarnatie van de cellen.

Onze lichamen gaan ook na verloop van tijd dood. We kunnen ons lichaam zien als een cel in het grotere lichaam van onze ziel. En net zoals cellen zich vernieuwen in ons lichaam, vernieuwen onze lichamen zich in het grotere lichaam van onze ziel.

Onze ziel zouden we dan kunnen zien als een cel in het grotere lichaam van het universum of van God of hoe we het ook willen noemen.

Zijn wij dan onze ziel of zijn wij dan het universum? Ik denk dat we een onderdeel zijn van onze ziel en dat we een onderdeel zijn van het universum. Onze energie is onderdeel van alle energie die er bestaat en die energie is volgens mij eindeloos.

Ziekte, geweld …?

Ja, waarom scheppen we dingen die we niet fijn vinden? Dit heeft te maken met het fenomeen dat we, binnen de Emotieve Therapie, de negatieve koppeling van liefde aan afwijzing (en/of aan prestatie) noemen.

Afwijzing is liefde geworden. Voor het onderbewuste gaat het er niet om waarmee we ons verbinden, het gaat erom dat we ons verbinden. Als we alleen maar afwijzing ontvangen als kind, dan stellen we dat gelijk aan liefde. Een vervorming van liefde, maar wel liefde. Liefde is een eerste levensbehoefte voor kinderen, zonder dat gaan ze dood. Kijk maar hoe kleine resusaapjes zich verbinden met een nep-moeder van plastic. Het gaat erom dat ze zich verbinden. Of kleine eendjes die het eerste wezen dat ze zien als hun moeder beschouwen. Het is een overlevingsmechanisme.

Op het moment dat we denken dat afwijzing liefde is, gaan we automatisch op zoek naar meer. We focussen op afwijzing (denk bijvoorbeeld aan negatieve aandacht vragen). Dus als we veel geweld zijn tegengekomen in onze jeugd, dan zetten we dat patroon onbewust voort in ons dagelijks leven, ook als we allang volwassen zijn. Dit is onbewust en negatief creëren. (Hierbij kunnen we het woord negatief tussen aanhalingstekens zetten, want uit negatieve ervaringen kunnen, als we ze hebben verwerkt, de mooiste dingen voortkomen. Het is zoiets als de mest waardoor de prachtigste bloemen gaan groeien.)

Het heeft ook te maken met de manier waarop we er in onze jeugd mochten zijn. We kregen misschien alleen maar aandacht (= liefde) als we ziek waren. We creëren dan onbewust een beperkte werkelijkheid van waaruit we denken dat we er alleen maar mogen zijn als we ziek zijn. Of als we heel hard presteren in ons werk of door voor anderen te zorgen, waardoor we uiteindelijk in een burn-out terecht kunnen komen. Het zijn allemaal manieren waarop we er mogen zijn en het belangrijkste is dat we er mogen zijn.

Tovenarij…?

Dat is een goeie vraag. Ik weet het antwoord niet. Maar dan denk ik aan wat de mensheid in de loop van de eeuwen gecreëerd heeft, wat nooit voor mogelijk werd gehouden en wat soms als tovenarij werd beschouwd: vliegtuigen, ruimtereizen, open-hart operaties, communicatiesystemen die de hele wereld met elkaar verbinden zodat we binnen no time contact kunnen hebben met iemand in Australië… noem maar op. We hebben dat allemaal gecreëerd. Ook de crisis creëren we met elkaar, ook de problemen met het milieu creëren we met elkaar.

Magisch denken…?

Magisch denken is als we verbanden leggen tussen dingen die geen verband met elkaar hebben. Dit ontstaat vaak bij kinderen rond de leeftijd van 5 à 6 jaar: “Ik mag niet op de zwarte strepen van het zebrapad lopen want dan krijg ik een ongeluk.” Maar ja, voor hetzelfde geld creëert dit kind dan juist een ongeluk omdat hij niet meer op het verkeer let maar alleen maar op de strepen van het zebrapad en als hij dan per ongeluk net met het puntje van zijn grote teen toch op een zwarte streep is gekomen dan is wat hij dacht ‘waar’.

Hallucinaties zijn voor iemand die een psychose heeft, volkomen werkelijk. Dat de aarde rond is, is voor ons een werkelijkheid en was vroeger ondenkbaar. Ik wil het zo stellen: we creëren onze eigen werkelijkheid en die hoeft niet per definitie hetzelfde te zijn als de werkelijkheid van een ander. Sterker nog: onze eigen werkelijkheid is per definitie anders dan de werkelijkheid van een ander. Pas als iemand er last van heeft dat hij zijn eigen werkelijkheid niet kan scheppen zoals hij dat wil en hij wil leren om dat te veranderen, dan kan hij daar hulp bij zoeken en kan een therapeut kijken of hij daar iets mee kan doen.

Hoe…?

Door te focussen op dat wat we willen. Dat is de wet van de aantrekkingskracht: dat waar we op focussen groeit. We stemmen als het ware af op de juiste energetische frequentie, zoals we kunnen afstemmen op een radiozender. Als we de hele tijd denken dat we ziek zijn, versterkt ziekte. Als we de hele tijd denken dat we gezond zijn, versterkt gezondheid. Zodra er in de media gesproken wordt over een dreigende crisis, focussen wij met z’n allen op de crisis. Dat doen we vanuit angst. Daardoor versterkt de crisis. Als we willen dat de crisis overgaat, moeten we focussen op een leven met voldoende geld. Als we willen dat er geen oorlog is, moeten we niet focussen op oorlog, maar op vrede.

Wat als het niet lukt…?

Dat kan heel veel redenen hebben. Als we heel erg proberen onze werkelijkheid te veranderen vanuit een gevoel van moeten of angst dat het zo blijft, focussen we uiteindelijk nog steeds op datgene wat we negatief vinden, waardoor dat versterkt.

De kunst is om denken, voelen en doen op één lijn te krijgen. Dat we als geheel energetisch, congruent systeem kunnen focussen op dat wat we willen.

Ik zal een voorbeeld geven: Stel dat iemand rijk wil worden maar dat hij een onderliggende overtuiging heeft dat hij niets waard is, dan is zijn gevoel niet in overeenstemming met dat wat hij wil, er ontstaat dan ruis in de zender. Deze persoon moet dan eerst de overtuiging aanpakken dat hij niets waard is, voordat hij rijkdom kan creëren.

Dit soort overtuigingen zitten vast in ladingen. Door het neutraliseren van de ladingen in het gevoelscentrum in de buik, kunnen we onze overtuigingen veranderen, waardoor we een positievere werkelijkheid voor onszelf kunnen scheppen.

Sinds ik mijn ladingen heb vermengd in mijn gevoelscentrum heb ik in ieder geval een veel positievere werkelijkheid voor mezelf gecreëerd. Dat is een enorm verschil!