Van prestatie naar manifestatie
Nou ben ik een blog begonnen en nou moet ik dat natuurlijk wel volhouden. Wie A zegt, moet ook B zeggen. Maar wat als ik geen tijd, geen zin of geen inspiratie heb? “Kom op, niet aanstellen, gewoon doen, dan is het zo gebeurd,” zou mijn moeder zeggen. “Maar het moet wel goed zijn!” is mijn perfectionistische reactie à la mijn vader.
Ik realiseer me dat ik in de prestatie zit. Prestatie op 2 manieren: op tempo (thanks mum) en op kwaliteit (thanks dad). Ik heb dat weten te combineren tot ‘goed en snel’. Dat is een kwaliteit geworden. Ik kan dat heel goed. Ik ben daar ook trots op want vroeger dacht ik altijd dat ik niets kon, dat anderen altijd alles beter konden en wat ik deed was toch nooit de moeite waard. Dus hup, achter de laptop…Hm……Geen inspiratie.
Ik kan veel dingen doen vanuit prestatie, maar schrijven niet. Als ik schrijf gaat het min of meer vanzelf, het vloeit. Ik hou van schrijven, ik geniet daarvan, maar niet meer als het moet, er komt dan letterlijk geen woord op papier. Maar hoe moet het dan of beter gezegd hoe kan het dan?
Terug naar de passie. Naar de liefde voor mijn vak en de liefde voor schrijven. Ik wil delen. Ik wil mezelf neerzetten, me laten zien, me manifesteren. Manifestatie is prestatie zonder lading. Prestatie is vaak de oplossing van het kind als het niet gezien wordt door de ouders. Goed je best doen op school of zorgen voor mama die ziek, zwak of misselijk is of gewoon een kort lontje heeft waardoor je altijd alert moet zijn en moet zorgen dat ze niet ontploft. Het nadeel is dat de lat steeds hoger moet liggen. Want goede cijfers worden normaal en vallen niet meer op en soms ontploft mama toch, dus wat kan je dan nog meer doen om te zorgen dat dat niet gebeurt?
“Wat ik ook doe, het is nooit goed genoeg”, verzuchten veel van mijn cliënten. En dat komt omdat ze niet gezien zijn zoals ze werkelijk zijn, ze mochten er zijn onder voorwaarden. Ze moesten wat doen in plaats van gewoon alleen maar zijn zoals ze zijn. En dat doet pijn. Want ze moesten stukken van zichzelf gaan verstoppen. We noemen dit in de Emotieve Therapie een negatieve koppeling van liefde aan prestatie. Dit is een van de thema’s waar we veel mee werken.
Hoe kan iemand zich gaan manifesteren vanuit wie hij is en werken en leven vanuit zijn hart en zijn passie in plaats vanuit moeten. Dit bereiken we door de ladingen op prestatie te vermengen in het gevoelscentrum. Bij mij heeft dat goed gewerkt, maar ik merk dat ik soms toch nog in de prestatie terecht kom. Het is nog een gewoontepatroon. Ik heb dat mijn hele leven gedaan en dat patroon is niet van de ene op de andere dag veranderd. Maar ik kan er nu uitstappen en het doet geen pijn meer. Ik herken het tegenwoordig. Als ik in de prestatie zit, is het niet meer leuk. Dan voel ik stress. Dan stop ik. En dan wacht ik tot ik de passie weer voel en van daaruit kan ik schrijven en werken en mijn leven leiden. En ik geniet!
